31/8/2025
Αν ακόμα και στις μέρες μας δεν είναι συνηθισμένο να βλέπουμε γυναίκες να συμμετέχουν σε μηχανοκίνητα αθλήματα, φανταστείτε πως ήταν αυτό το 1930… Που όμως παρά τις πολλαπλές απαγορεύσεις εκείνη την εποχή, το 1935, μια ομάδα γυναικών που βαφτίστηκαν από τον τύπο ως «Οι Dancing Daughters», άφησαν το στίγμα τους όταν συμμετείχαν στον 24ωρο αγώνα του Le Mans, τον θρυλικό αγώνα αντοχής, οδηγώντας ένα MG PA.
Έξι ήταν τα ονόματα που έγραψαν αυτή την όμορφη ιστορία: Barbara Skinner και Doreen Evans (αυτοκίνητο #55), Joan Richmond και Barbara Simpson (αυτοκίνητο #56), και Margaret Allen με Colleen Eaton (αυτοκίνητο #57). Τα τρία ζευγάρια οδηγών αγωνίστηκαν με τη βοήθεια του θρύλου των Morris Garages, του πιλότου George Eyston. Και όχι μόνο ολοκλήρωσαν και τις 24 ώρες συνεχούς οδήγησης, αλλά η μόνη μηχανική αλλαγή που έκαναν ήταν η αντικατάσταση μιας λάμπας!
Πραγματικό Γυναικείο ταλέντο και πρόωρο μάρκετινγκ
Με επικεφαλής τον Eyston, βετεράνο πολέμου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και αστέρι στους αγώνες ταχύτητας και στα ρεκόρ ταχύτητας, το γυναικείο ταλέντο των «Dancing Daughters» προερχόταν από γυναίκες με διαφορετικά είδη ρεκόρ αγώνων, όπως ράλι ή εκδηλώσεις λεσχών αυτοκινήτου που διοργάνωναν αγώνες μόνο για γυναίκες.
Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι η χρήση του μάρκετινγκ ενός αγώνα -ακόμα και στα μακρινά ‘30s- δεν ήταν καθόλου παράξενη ενέργεια για την προώθηση ενός νέου μοντέλου αυτοκινήτου. Και βέβαια ποιος θα ήταν καλύτερος τρόπος για να τραβήξει την προσοχή του κοινού, από το να το κάνει με μια ομάδα που αποτελούνταν αποκλειστικά από γυναίκες. Σε αυτήν την περίπτωση, η MG προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή στα μοντέλα P-line. Κάτι που η ομάδα γυναικών πιλότων κατάφερε να κάνει με το παραπάνω, δείχνοντας ότι τα MG PA Midgets μπορούσαν να λειτουργήσουν με κάθε ταχύτητα ακόμη και σε μερικές από τις πιο δύσκολες εργασίες.
Τα MG PA Midgets
Και τα τρία οχήματα προετοιμάστηκαν για τον αγώνα στο εργοστάσιο της MG στο Abingdon στο Oxfordshire, όπου ήταν εξοπλισμένα με φτερά, ελαφρύ καπό αλουμινίου και αεροδυναμική οροφή για τον οδηγό. Τοποθετήθηκαν μπάρες για την προστασία των φώτων και του ψυγείου από πέτρες. Επίσης εγκαταστάθηκε μια δεύτερη αντλία καυσίμου, ενώ δημιουργήθηκε χώρος για τη μεταφορά εφεδρικών τροχών. Χρειάστηκαν δε 205 ώρες για να είναι έτοιμο κάθε αυτοκίνητο!
Για την ιστορία, το βάρους 660 κιλών MG PA, χρησιμοποιούσε κινητήρα που ήταν 4-κύλινδρος σε σειρά 847 κ.εκ., με μονό εκκεντροφόρο επικεφαλής, βελτιωμένα ελατήρια και ελαφρύ τιμόνι, η κατά προσέγγιση ισχύς ήταν 36 bhp στις 5500 rpm και η κίνηση μεταδιδόταν στους πίσω τροχούς μέσα από χειροκίνητο κιβώτιο 4 ταχυτήτων χωρίς συγχρονισμό. Τα φρένα αποτελούνταν από μηχανικό τύμπανο 12 ιντσών που λειτουργούσε με ντίζα και το σύνολο «ακούμπαγε» στην πίστα μέσα από τροχούς 19 x 4,00 ίντσες ενώ το χειρόφρενο λειτουργούσε με συρματόσχοινο.
Η μέγιστη ταχύτητα που ανέπτυσσε το MG PA Midgets ήταν 180 χλμ/ώρα με χαμηλωμένο το παρμπρίζ, και 175 χλμ/ώρα με ανυψωμένο παρμπρίζ και επιτάχυνε από 0-100 χλμ/ώρα σε 20,18 sec. Συνολικά κατασκευάστηκαν περίπου 35 τέτοια αυτοκίνητα και στην εποχή του, ένα τέτοιο αυτοκίνητο κόστιζε 222 λίρες στερλίνες.
Τεχνικές δυσκολίες
Οι έξι βρετανίδες δεν είχαν μόνο να αντιμετωπίσουν την παράμετρο της αντοχής στον αγώνα, αλλά και τεχνικές δυσκολίες όπως η εξαιρετικής σημασίας λειτουργία των προβολέων. Βρισκόμαστε στα μέσα του 1930 και οι τεχνολογίες φωτισμού κάνουν τα πρώτα τους «παιδικά» βήματα. Για να έχουμε μία εικόνα, αρκεί να πούμε ότι οι γνώστες της ιστορίας του αγώνα λένε ότι το νυχτερινό μέρος του αγώνα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο εκείνη την εποχή, καθώς οι προβολείς φώτιζαν λιγότερο από τον φακό ενός σημερινού smartphone!
Επίσης, για να ολοκληρώσει κανείς ολόκληρο τον 24ωρο αγώνα του Le Mans, δεν χρειαζόταν μόνο ένα αξιόπιστο αυτοκίνητο, αλλά και συντονισμό μεταξύ των ομάδων και μεγάλη αντοχή στις πιο δύσκολες στιγμές. Ειδικά σε μια εποχή που η τεχνολογία δεν ήταν τόσο σύγχρονη και για να φτάσει στη γραμμή τερματισμού χρειαζόταν πολύ ταλέντο και ένστικτο.
Στην πραγματικότητα, το 1935, από τα 58 αυτοκίνητα που συμμετείχαν στον αγώνα, μόνο 28 πέρασαν τη γραμμή τερματισμού. Ανάμεσά τους, και τα τρία MG των «Dancing Daughters»! Αν και δεν είχαν την ταχύτητα άλλων ομάδων, είχαν την αξιοπιστία του αυτοκινήτου και τις ικανότητες πίσω από το τιμόνι των γυναικών που τα οδήγησαν για 2.000 χιλιόμετρα.
Η παρακαταθήκη
Από την ομάδα «Dancing Daughters», η Margaret Allen και η Doreen Evans συνέχισαν τις καριέρες τους σε διαφορετικές κατηγορίες μέχρι την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν οι αγώνες αναστάλθηκαν προσωρινά στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η Margaret Allen εργάστηκε ως οδηγός ασθενοφόρου και αργότερα στο κέντρο πληροφοριών στο Bletchley Park. Μετά τη λήξη του πολέμου, έγινε δημοσιογράφος και από το 1948 έως το 1957 ήταν η ανταποκρίτρια για θέματα αυτοκινήτου για το περιοδικό Vogue.
Η Doreen Evans μεγάλωσε σε μια οικογένεια λάτρεις των αγώνων αυτοκινήτων. Οι δύο αδελφοί της έπαιρναν μέρος σε αγώνες επίσης και οι γονείς της ήταν μέλη της πίστας Brooklands, οπότε μέχρι την ηλικία των 17 ετών αγωνιζόταν ήδη και κέρδιζε πολλά βραβεία. Ένα χρόνο μετά το Le Mans, αποφάσισε να αποσυρθεί από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Λόγω ενός ατυχήματος στο οποίο αναγκάστηκε να πηδήξει από το φλεγόμενο αυτοκίνητό της, ενώ το άλλο όχημα που είχε για τους αγώνες τρακαρίστηκε από τον φίλο της. Μόλις παντρεύτηκε, μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες και πήρε την άδεια οδήγησης, αλλά αυτή τη φορά για να πιλοτάρει αεροπλάνα.
Η Barbara Skinner μεγάλωσε επίσης κοντά σε αυτοκίνητα, καθώς ο πατέρας της είχε μια εταιρεία καρμπυρατέρ. Παρόλο που ήταν έμφυτη στην οδήγηση, δεν της επιτράπηκε να αγωνιστεί μέχρι το 1928, καθώς η Βρετανική Λέσχη Αγώνων Αυτοκινήτου δεν επέτρεπε στις γυναίκες να συμμετέχουν. Μετά από αυτή την ημερομηνία, έλαβε μέρος σε όσους περισσότερους αγώνες μπορούσε, με τον αγώνα του Le Mans να είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Δυστυχώς, η Μπάρμπαρα θα έχανε τη ζωή της σε τροχαίο ατύχημα το 1942.
Η Joan Richmond ήταν Αυστραλή οδηγός αγώνων και ράλι που ξεκίνησε την καριέρα της το 1926. Το 1932, έκανε το ντεμπούτο της σε ευρωπαϊκά ράλι αγωνιζόμενη στο Μόντε Κάρλο και στη συνέχεια συνέχισε να συμμετέχει με επιτυχία σε αρκετές διοργανώσεις. Μετά τον αγώνα του Le Mans, συνέχισε να αγωνίζεται τουλάχιστον μέχρι το 1939. Όπως πολλές γυναίκες της εποχής, η Τζόαν εργαζόταν στην κατασκευή αεροπλάνων και μόλις επικράτησε η ειρήνη, σταμάτησε τους αγώνες και επέστρεψε στην Αυστραλία, όπου πέθανε το 1999.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
4 μικροί επαναστάτες που έφεραν τα πάνω κάτω τη δεκαετία του 90
5 συναρπαστικές ταινίες στις οποίες χτυπάει η καρδιά των μηχανοκίνητων σπορ (video)
5 sport compact μοντέλα από τα 90s που θέλουμε ξανά στους δρόμους
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
