16/11/2020
Το φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP 2020 ξεκίνησε με το αριστερό χάρη στην απρόβλεπτη άφιξη της παγκόσμιας πανδημίας covid-19, προσαρμόστηκε με ένα βαρέως τροποποιημένο πρόγραμμα 15 αμιγώς ευρωπαϊκών αγώνων και ρίχτηκε στη μάχη στα μέσα Ιουλίου για να προλάβει να ολοκληρωθεί.
Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο περίεργη όταν στην εναρκτήριο αγώνα της Jerez ο σύγχρονος δυνάστης του MotoGP, Marc Marquez της Honda, έσπασε πολύ άσχημα το χέρι του και ακόμη δεν έχει επιστρέψει στη δράση. Η απουσία του αναβάτη που μονοπώλησε με χαρακτηριστική άνεση τα 6 από τα 7 τελευταία πρωταθλήματα (όλα από το 2013, πλην του 2015 που το πήρε ο Jorge Lorenzo με Yamaha) άφησε πίσω ένα πεδίο γεμάτο νεαρούς, φιλόδοξους και πολύ γρήγορους αναβάτες με ελπίδες που κανείς εξ αυτών θα τολμούσε καν να σκεφτεί πριν τον περασμένο Ιούλιο.
Η σεζόν εξελίχθηκε όσο αμφίρροπα θα θέλαμε, με εννιά διαφορετικούς νικητές σε 14 αγώνες και αρκετούς διεκδικητές του τίτλου ως το τέλος. Η κατάσταση άρχισε να ξεχωρίζει μόλις στον προηγούμενο αγώνα, πάλι στη Valencia, όπου ο Mir συμπλήρωσε μια εντυπωσιακά σταθερή χρονιά με την πρώτη του φετινή νίκη και για πρώτη φορά άνοιξε μια καλή διαφορά 37 βαθμών στην κατάταξη.
Καθώς η ώρα πλησίαζε για τον προτελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον αναβάτη της Suzuki που βρισκόταν ενώπιον του πρώτου του παγκόσμιου τίτλου στη μεγάλη κατηγορία. Βασικοί του αντίπαλοι ήταν ο ομόσταυλός του, Alex Rins, και ο Fabio Quartararo (Yamaha) – αμφότεροι ισόβαθμοι στη δεύτερη θέση της κατάταξης.
Οι κατακτήριες δοκιμές δεν πήγαν και πολύ καλά για τη Suzuki, καθώς ο Mir περιορίστηκε στη 12η θέση της εκκίνησης, αλλά το "ευχάριστο" γι’ αυτόν ήταν πως και οι δύο βασικοί του αντίπαλοι βρίσκονταν σε μια ανάλογη κατάσταση. Επίσης, το γεγονός πως απολάμβανε μια διαφορά 37 βαθμών στην κορυφή σήμαινε πως δεν του ήταν απαραίτητο να κερδίσει, αρκούσαν 14 βαθμοί στους τελευταίους δύο αγώνες για να μην ενδιαφέρεται καν τί κάνουν οι υπόλοιποι.
Η pole position είχε πάει στον, για μια φορά ακόμη, εντυπωσιακότατο Franco Morbidelli, ο οποίος κυριαρχούσε στην πίστα με την YZR-Μ1 του 2019 ως η τρανότερη απόδειξη της αποτυχίας της Yamaha στην Μ1 του 2020: όλοι οι υπόλοιποι αναβάτες της εταιρείας έβλεπαν δεκάδα μόνο με κυάλια.
Με την εκκίνηση ο Morbido βάλθηκε να ξεφύγει, καταδιωκόμενος κυρίως από τον Jack Miller (Ducati), ενώ από κοντά ακολουθούσαν οι Pol Espargaro (KTM), Johann Zarco (Ducati) Takaaki Nakagami (Honda) και λίγο πιο πίσω δύο ακόμη ΚΤΜ των Miguel Oliveira και Brad Binder, καθώς και οι δύο Suzuki.
Εκείνη τη στιγμή οι εργοστασιακές Yamaha των Maverick Vinales και Vanentino Rossi οδηγούσαν την κούρσα από τη λάθος άκρη της, εκεί όπου σύντομα ήρθε να τους συναντήσει και ο Quartararo.
Ο Γάλλος πήρε εκκίνηση 16ος, έκανε ένα παιδαριώδες λάθος στις πρώτες στροφές με αποτέλεσμα να μπλεχτεί και, στην προσπάθειά του να αποφύγει μια σύγκρουση με τον Vinales, βγήκε παραλία και επέστρεψε τελευταίος. Στη συνέχεια προσπάθησε να μαζέψει ό,τι μπορούσε, πίεσε τη μοτοσυκλέτα του και στον 9ο γύρο έπεσε από χαμένο μπροστινό, αποχαιρετώντας κάθε ελπίδα να ασκήσει πίεση στον Mir που ως εκείνη τη στιγμή γυρνούσε στα όρια της δεκάδας.
Ο πρωτοπόρος της βαθμολογίας δεν χρειάστηκε να κάνει πολλές προσπεράσεις, καθώς μπροστά του άρχισαν οι πτώσεις: αντίο Zarco, στο επανειδείν Nakagami. Περνώντας τον Aleix Espargaro (Aprilia) ο Mir είχε πλέον βρεθεί σε μια θέση που του έδινε τον τίτλο, μιας και ο Rins έτρεχε μόλις δύο θέσεις πιο μπροστά και δεν έδειχνε πως έχει την ταχύτητα να πάει ψηλότερα, ενώ ο Quartararo δεν απειλούσε πια.
Έτσι ο Ισπανός έκανε τις προσθαφαιρέσεις και προτίμησε να κάτσει στ’ αυγά του, διατηρώντας ένα γυρολόγιο που του έδινε ασφάλεια και αφήνοντας τα δράματα για τους μπροστινούς, για να χριστεί για πρώτη του φορά Παγκόσμιος Πρωταθλητής MotoGP στη δεύτερη μόλις χρονιά του αφότου προήχθη από τη Moto2.
Στην κορυφή του αγώνα στο μεταξύ όλα έδειχναν πως ο Morbidelli θα έπαιρνε άνετα την τρίτη φετινή νίκη του, ωστόσο ο Miller είχε βαλθεί να τον πιάσει, κάτι που κατάφερε στον τελευταίο γύρο, χαρίζοντάς μας μια συναρπαστικότατη μονομαχία ενός γύρου.
Σε αυτήν ο Ιταλός της Petronas Yamaha κατάφερε με κομμένη την ανάσα να κρατήσει την πρωτιά του και να επικρατήσει του Αυστραλού της Pramac Ducati για μόλις 93 χιλιοστά του δευτερολέπτου!
Το βάθρο συμπλήρωσε ο Pol Espargaro σε μια ακόμη δυνατή εμφάνιση της ΚΤΜ που είδε τρεις μοτοσυκλέτες της μέσα στην εξάδα – Binder 5ος, Oliveira 6ος.
Με τον Rins 4ο, ο Mir οδήγησε άνετα στην 7η θέση, πιεζόμενος μεν λίγο από τον Andrea Dovizioso (Ducati) που τον πλησίασε στο κλείσιμο του αγώνα, αλλά και μάλλον αδιάφορος για το γεγονός μιας και ακόμη κι αν έχανε τη θέση ο Mir παλι θα έπαιρνε τον τίτλο. Για την ακρίβεια, μπορούσε να χάσει τρεις θέσεις και πάλι να βγει πρωταθλητής. Τόσο χαλαρά.
Πρόκειται για ένα ιστορικό θρίαμβο από την ομάδα με ένα από τα μικρότερα μπάτζετ στο πρωτάθλημα, δίχως καν δορυφορικές ομάδες να συμβάλλουν στην εξέλιξη και με δύο αναβάτες που δύσκολα θα τους θεωρούσε κανείς αστέρες ή φαβορί. Κι όμως οι Joan Mir και Alex Rins, στα 23 και 24 τους αντιστοίχως, στρογγυλοκάθονται αυτή τη στιγμή στις δύο πρώτες θέσεις της κατάταξης Οδηγών του MotoGP 2020!
Για τη Suzuki το πρωτάθλημα αυτό είναι σπουδαίο, αφενός γιατί έρχεται 20 ολόκληρα χρόνια από το προηγούμενο - τότε ήταν ο Kenny Roberts Jr και τα GP έτρεχαν ακόμη με δίχρονα 500 - αφετέρου διότι συμπίπτει φέτος με τον εορτασμό για τα 100 χρόνια της εταιρείας.
Επίσης φέρνει τη Suzuki στο κατώφλι ενός τεράστιου επιτεύγματος, καθώς προηγείται και στις κατατάξεις Ομάδων και Κατασκευαστών με σοβαρότατες πιθανότητες να τις κατακτήσει και αυτές σε μερικές μέρες στο φινάλε του Portimao στην Πορτογαλία.
ΔΗΜΟΦΙΛΗ
